Een zonnige zaterdagmorgen, acht kinderen en twee trainsters. Op de muur de eerste slide van de Bikkeltraining ‘Bikkels in de Dop’. Ik had de eer te gast te mogen zijn bij deze weerbaarheidstraining voor kinderen in de leeftijd van 8 tot 12 jaar. En zo voelde het ook echt, want de kinderen lieten mij zonder aarzelen toe in hun denk- en gevoelswereld. Zo bijzonder!

Om even lekker warm te worden, moest iedereen gaan staan. En niet zomaar staan, nee als een echte Bikkelboy Bob! Voeten stevig naast elkaar op de grond, armen langs het lichaam, borst vooruit en een trotse blik. Om vervolgens te ervaren hoe het eigenlijk is om erbij te staan als een Piepmiep Paula. Leuk om via een hele praktische oefening spelenderwijs te ervaren hoe je ervoor kunt zorgen dat je door middel van zoiets simpels als je houding je gevoel en zelfvertrouwen kunt beïnvloeden.

De training bestaat uit veel praktische oefeningen, waardoor de kinderen nooit lang stil hoeven zitten luisteren. Ze gaan eigenlijk direct aan de slag met de inzichten en voorbeelden die de trainster ze geeft. Heel mooi om te zien hoe ze samen gesprekjes voeren en hun best doen meteen te letten op de aanwijzingen die vooraf zijn gegeven. De trainsters lopen rond, geven tips en sturen bij. Ook ik mocht bij een tweetal gaan zitten. Dat vonden ze helemaal niet vervelend of raar. Sterker nog, ze moesten moeite doen niet met mij in gesprek te gaan in plaats van met elkaar.

Het mooiste moment van de training vond ik toch wel de opdracht tot het geven van complimenten. Iedereen heeft wel iets dat men in de ander waardeert. We gingen de kring rond, waarbij ieder zijn of haar buurman een compliment moest geven. Je merkte meteen dat het eigenlijk helemaal niet veel moeite kost iets te bedenken dat je goed of mooi vindt aan diegene. En het uitspreken is eigenlijk ook helemaal niet lastig! De kinderen ontvingen hun complimenten als echte cadeautjes, maar het mooiste was nog dat ze er net zoveel plezier in leken te hebben een ander een mooi compliment te geven!

En zo gingen, aan het eind van de ochtend, de acht kinderen weer met papa en mama naar huis. Met in hun ‘rugzakje’ een aantal nieuwe handigheidjes om zekerder in het leven te staan en minstens een welgemeend compliment. Ja, ik weet zeker dat ze er gaan komen. Alle acht!